Eenmaal terug op de werf in Whangarei op Noordereiland gaan we 12 dagen klussen. We prepareren het onderwaterschip en brengen een nieuwe laag anti-aangroeiverf aan. Ook vervangen we onze Windpilot windvaan voor een Hydrovane. Deze heeft als groot voordeel dat het een eigen roerblad heeft, zodat we bij beschadiging of verlies van het hoofdroer nog een reserve-roer hebben. Vanaf eind februari gaan we weer zeilen. De vrijheid van het water lonkt.

 

‘Cruising’ met Carel en Marja

Met onze vrienden Carel en Marja varen we de komende twee weken langs de kust naar Auckland. We maken tussenstops op het eilandengroepje ‘Hen and Chickens’ en op ‘Great Barrier Island’. Het is een ontspannen tocht met veel zon en weinig wind. Marja maakt haar eerste meters op de sup, we bezoeken een prachtige waterval en Judith slaagt er in om weer een kleine blauwe pinguïn te spotten. We testen de Hydrovane en zijn zeer tevreden over het zelfsturend vermogen op de wind. Eenmaal in de baai bij Auckland bezoeken we het eiland Waiheke. Hier bepalen dure villa’s en toeristen het beeld. Toch is ook hier de sfeer relaxed. We wandelen onbelemmerd dicht langs de onder architectuur gebouwde huizen, uitgestrekte gazons en beeldentuinen van de miljonairs. We gaan uit eten in een trendy (lees te duur) restaurant en compenseren dat de volgende dag door te BBQ-en op één van de gratis RVS kookplaten die hier langs het strand staan.

“Jammer, weer mis schat, volgende keer beter”. Na deze aanmoediging zet Geert de kolf van het ‘laser-hagel-geweer’ op zijn schouder, raakt de kleiduif en voegt daarmee twee punten toe aan zijn toch al niet meer in te halen totaal. We staan in een wijngaard en doen aan kleiduif- en boogschieten. Tja, ze bedenken hier van alles om de toeristen te vermaken en wij doen er nu even enthousiast aan mee. Geert overweegt om in een volgend leven scherpschutter of jager te worden.

 

Auckland

“Lukt het om nog voor die raceboot langs te gaan?” Geert geeft nog wat gas en met de skyline van Auckland op de achtergrond maken we foto’s en video’s van ‘Emirates Team New Zealand’ , in 2017 winnaar van de beroemde America’s Cup. De schipper van de racer vindt het niet erg dat we zo dichtbij komen en zijn twintig (!) gasten maken foto’s van ons. Wedstrijdzeilen leeft hier enorm en Nieuw-Zeeland is in deze sport een absolute topper. We meren af in de Westhaven Marina, op loopafstand van het centrum. Carel en Marja trakteren ons op een heerlijk etentje bij een Vietnamees en in de vroege ochtend van 9 maart zwaaien we ze uit. Het was super leuk om met deze lieve zeilvrienden twee weken langs de kust te scharrelen.

 

Zeilwedstrijd in Auckland

Eigenlijk hadden we al besloten om de volgende dag te vertrekken. Maar onze buurvrouw Corina, nodigt ons uit om als bemanning mee te varen tijdens hun woensdagavond wedstrijd. Hun boot, ‘The Black Pearl’ ziet er snel en ‘racy’ uit. Dit is een buitenkansje, dus we zeggen snel en graag ja.
Die woensdag staat er een mooie bries van windkracht 4 à 5. De schipper en de bemanning zijn zeer ervaren, fanatiek, maar toch ontspannen. Zolang we ‘up-wind’ gaan, zitten we in het gangboord en hoeven we niks anders te doen dan af en toe van kant te wisselen en ons gewicht in de strijd te werpen. Maar ‘downwind’ hebben we meer te doen. Geert draait (op bevel van de hoofdtrimmer: “trim trim!) aan de lier om de genaker te trimmen en bij het strijken van dit zeil trekt Judith het naar binnen om hem daarna goed in de zak te proppen. We komen als tweede over de finishlijn, maar tijdens de nazit krijgt de schipper het bericht dat we na handicap-berekening (correctie) eerste zijn! De Kiwi’s zullen hopelijk tevreden terugkijken op die avond dat de Dutchies meevoeren.

 

America’s Cup

Op aanraden van de havenmeesteres bezoeken we de ‘Royal New Zealand Yacht Squadron’, koninklijke zeilclub dus. De hal en het imposante trappenhuis zijn rijkelijk gedecoreerd met historische foto’s van zeilhelden en trofeeën die ze wonnen. De Kiwi’s en deze club spelen al decennia lang een hoofdrol in de internationale zeilwereld. We lopen verder naar binnen en dan staan we ineens oog in oog met ‘The America’s Cup”. Deze Cup uit 1851 hoort bij het oudste internationale sportevenement ooit en is een paar maanden geleden voor de derde keer door de Kiwi’s gewonnen. Het is dat het ding in een glazen vitrine staat, anders hadden we hem zo onder de arm mee kunnen nemen. Later bezoeken we het maritiem museum, waarin veel ruimte is ingeruimd voor ‘yachtracing’. Sir Peter Blake, in Nederland bekend als tegenstrever van ‘onze’ Conny van Rietschoten tijdens vele oceaanraces in de jaren '70 en '80, wordt hier als een held geëerd.

 

 

Vulkaan beklimmen, ‘ziplinen’ en ‘Hot Water Beach’

10 Mijl vanaf Auckland ligt het vulkaaneiland Rangitoto, waarvan een deel pas 600 jaar geleden ontstaan is. De lava is nog maar nauwelijks omgezet in losse grond en de begroeiing is dan ook schaars. We beklimmen de 260 meter kraterrand en hebben uitzicht over de stad Auckland. We bezoeken een wijngaard met de naam ‘Man O’ War’, vernoemd naar de 18^de-eeuwse oorlogsschepen die hier voor anker gingen vanwege het goede timmerhout van de lokale kauri-bomen. Voorafgaand aan een lunch en wijnproeverij in de wijngaard doen we aan ‘ziplinen’: hangend onder een staalkabel en veilig ingesnoerd in een soort zit-hang-broek zoeven we met een noodgang het dal in. We varen naar het schiereiland Coromandel en kajakken een half uur over een ondiepe getijderivier om boodschappen te doen. Vanwege het getij moeten we óf direct terug, of 12 uur wachten op het nieuwe hoogwater. We kiezen voor dat laatste en huren spontaan een auto. Het landschap is erg mooi, maar hoogtepunt is toch wel ons bezoek aan ‘Hot Water Beach’. Als je daar bij laagwater een kuil in het zand graaft, stroomt deze van onderuit vol met warm (tot heet) water. We hoeven niet eens zelf te graven want een vriendelijke Deen biedt ons één van zijn kuilen aan. Met onze luie billen in het hete water roepen we dan ook ‘Tusind tak’!

 

Slapen in de auto

Eind maart meren we weer af in de voor ons bekende haven van Whangarei. We zouden graag nog een autorit van twee weken over het Noordereiland willen doen, maar dan niet in een grote camper maar in een meer bescheiden ‘Recreational Vehikel’. Via een oproep in de whatsappgroep ‘Zeilers in Whangarei’ komen we in contact met het Nederlandse koppel Jean-Pierre en Vara van de ‘Senang’. Zij willen hun auto wel aan ons verhuren. De achterbank ligt permanent plat en daarboven heeft één van de vorige eigenaren een vloer c.q. bed gemaakt. Je kunt daar prima op slapen, al is het ‘matrasje’ wat aan de dunne kant en de hoofdruimte beperkt tot een centimeter of 40. Zo ervaren we hoe het is om (zo goed als) dakloos te zijn en toch prinsheerlijk te slapen.

 

Bomen van 2500 jaar oud

We starten de roadtrip met een bezoek aan een Kauri-bos. Deze bomen komen alleen voor in het noorden van NZ en kunnen wel 2500 jaar oud worden. De grootste nu nog levende kauri (luisterend naar de naam Tane Makuta) is 51 meter hoog en heeft een diameter van 4,4 meter. Vanwege de hoge rechte stam, zonder veel zijtakken en dus zonder veel knoesten, waren ze erg gewild bij de Maori, de Europese kolonisten en de internationale houtindustrie. Decennia lang zijn ze in grote getale gekapt en geëxporteerd. Tegenwoordig hebben ze een beschermde status en is er dus geen ‘vers’ kaurihout meer beschikbaar. Wel wordt er nog ‘swamp-kauri’ uit moerassen gebruikt. Het hout van omgevallen bomen blijft onder water blijkbaar eeuwen goed. De schaarse nog levende bomen worden momenteel bedreigd door een dodelijke schimmel die via de wortels naar binnen kan gaan. Om besmetting en verspreiding van het schimmel te voorkomen moet iedereen die het bos in gaat zijn schoenen grondig schoonmaken en afspuiten.

Maar NZ heeft niet alleen maar inheemse, oorspronkelijke bomen. De overheid plantte begin twintigste eeuw duizenden van oorsprong Californische kust-sequoias. Deze en andere houtsoorten zijn nu een belangrijk (export-)product. We bezoeken na een wandeling door dit redwood-bos, de hal van het volledig van hout gebouwde hoofdkantoor van het New Zealand Forest Research Institute. De totale hoeveelheid hout die nodig was om dit gebouw van drie etages te bouwen groeit in Nieuw-Zeeland binnen 8 minuten weer aan.

 

 

Stinkende modderpoelen, raften en een koude bergtop

Het gebied midden op Noordereiland, tussen Rotorua en Lake Taupo, staat bekend om zijn actief vulkanisme. Op allerlei plekken zien we borrelende moddermeren en stoompluimen. Overal is zwavelstank en Rotorua is de meeste stinkende stad van NZ. We nemen een warm voetbad in een parkje in de stad en rijden naar de ‘Kerosine Creek’ waar we badderen onder een warme waterval. We vermaken ons met allerlei toeristische attracties. We nemen deel aan een culturele Maori bijeenkomst met haka-begroeting, zang, dans en diner en we laten ons in een raft over een woeste bergrivier meevoeren. De hoogste waterval waar we vanaf storten is zeven meter. De foto’s zijn spectaculair.

Daarnaast bereiden we ons voor op een lange wandeltocht naar en over een kraterrand van 1868 meter hoog: de Tongariro Alpine Crossing. Vroeg in de ochtend brengt een shuttlebus ons naar het begin van de wandeling. De tocht is lang (21 km) en zwaar. We klimmen 800 meter en de laatste honderd meter zijn winderig en erg koud. Gelukkig zijn we goed gekleed en bovenop rusten we uit tegen een warme (!) rand van vulkaanas. Het uitzicht is adembenemend. Achter ons ligt een enorme rode krater en voor ons kijken we neer op drie fel gekleurde meertjes; twee zijn gifgroen en de derde helblauw. De afdaling van 1.100 meter is lang en vermoeiend, maar als we uren later weer op de camping zijn is de voldoening groot en in de gemeenschappelijke keuken deelt iedereen trots zijn en haar ervaringen met de andere klimmers.

 

Het stadse leven van Wellington

De kledingstijl die we tot dusverre in NZ zagen is nogal informeel. Denk aan: mannen en vrouwen in houthakkersbloes, ruim zittende spijker- of kortebroek boven grote bemodderde hoge schoenen. Maar Wellington, hoofdstad, regeringszetel en toplocatie voor banken, verzekeringen en consultancy bedrijven, vormt daarop de uitzondering. Hier zijn het modieus ‘gestylde’ mannen en vrouwen die het straatbeeld bepalen. Wij zijn overigens naar deze hippe hoofdstad gevlucht vanwege het regenachtige weer van de komende dagen. Bijkomend voordeel is dat het hotelbed een matras heeft dat twintig keer dikker is dan dat in onze slaapauto. Heerlijk.

De oude hijskranen, pakhuizen en silo’s van havenstad Wellington zijn de laatste decennia getransformeerd tot een waterfront met boulevard en trendy horeca. Grootste trekpleister is het museum Te Papa waar we een halve dag in ronddwalen. Hoofdthema is ‘Nieuw-Zeeland als migranten-land’. Land en cultuur zijn een kleurrijke mix van Maori, zeevaarders, missionarissen, schapenboeren, twintigste-eeuwse arbeiders uit Oceanië, Azië en Europa. Hoewel NZ ook vluchtelingen uit crisisgebieden opvangt, is de huidige algemene regel: Je bent van harte welkom, mits je jong en gezond bent en een beroep hebt waar we behoefte aan hebben.

 

Art Deco in Napier

Op de terugweg langs de oostkust stoppen we in de bijzondere stad Napier. In 1931 verwoestte een aardbeving en de daarop volgende branden de gehele stad. Maar overheid, ondernemers en internationale hulporganisaties slaagden er in om de stad in korte tijd te herbouwen in de in die periode populaire Art Deco stijl. Het resultaat is een sfeervolle stad met Unesco status. In de parken, de boulevard, de kantoorgebouwen, de winkels en in de naambordjes; overal is Art Deco tot in details doorgevoerd. Waar veel steden in Nieuw-Zeeland overwegend ‘praktisch’ en van weinig stedenbouwkundige kwaliteit zijn, is Napier de uitzondering.

 

Na twee weken leveren we de auto weer in bij onze vrienden JP en Vara. Het wachten is nu op een goed weervenster om naar The Bay of Islands te zeilen en daar klaar te maken voor vertrek naar Australië.