Op 13 dec. vertrekken we om in 4 dagtochten van ongeveer 25 mijl langs de Siciliaanse zuidkust naar het oosten te varen. De zon schijnt en de wind is aangenaam, maar de middagtemperatuur is nog laag: een middagtemperatuur van 12 graden schijnt normaal te zijn voor de Siciliaanse winter. Via Sciacca (spreek uit alsof Emile Ratelband het zegt: “Sjakka”) naar Porto Empedocle waar we de beroemde Vallei van de Tempels bezoeken: Griekse  kolonisten bouwden hier acht tempels, waarvan die van Hera en Concordia het best bewaard zijn gebleven. In het bijbehorende museum lezen we over de vele en langdurige oorlogen tussen de Romeinen en Carthago (dat ligt in het huidige Tunesië), waarbij de stad en de tempels meermaals verwoest werden. Dat de tempel van Concordia goed in takt is gebleven komt omdat de christenen er in de 6^e eeuw een basiliek omheen bouwden.
De haventjes aan de Siciliaanse zuidkust zijn klein, een beetje verwaarloosd en vrijwel leeg, maar een verkennende middagwandeling leidt altijd tot een stadje met verrassende pleintjes en steegjes. De vierde en voor ons de laatste haven, Marina de Ragusa, is echter heel anders; een moderne jachthaven met alles er op en er aan. De haven is druk bezet en het is dan ook goed dat we gereserveerd hebben. Tientallen bootjesmensen zoals wij (‘live-aboards’ of long-stayers) benutten deze luxe haven als overwinteringsplek. Het is fijn om weer mensen te spreken en binnen een paar dagen leggen we leuke contacten met Nederlandse, Duitse, Engelse en Zwitserse gelijkgestemden. Het is een hechte gemeenschap met een eigen Facebookgroep, wandel- en yogagroepjes en we voelen ons snel thuis.
De boot ligt hier goed beschut en veilig, mede omdat een bevriend Nederlands stel een oogje in het zeil houdt. Op 21 december nemen we dan ook met een gerust hart afscheid van Avalon en vliegen we naar Nederland, waar we net als altijd weer warm en gastvrij door familie en vrienden ontvangen worden. Vanwege de coronamaatregelen kunnen we helaas niet met de hele familie Blankstein tegelijk kerst vieren, dus we doen dat in kleinere groepjes. Tussendoor staan we met de camper in de tuin bij vrienden in Maarssen, De Bilt, op Wieringen en in Schalkhaar. In Deventer staan we op een modderige maar prachtige wintercamping in de uiterwaarden van de IJssel.

Als we op 10 januari weer terug zijn op de Avalon geeft dat een ouderwets ‘thuisgevoel’: lekker weer licht schommelend in ons vertrouwde bootje in een iets te smal bed, bij de dieselkachel en eten koken in de iets te krappe kombuis.

We sluiten ons direct aan bij de wandelgroep en op 14 januari vieren we Geerts verjaardag met een frisse groepsborrel op de steiger.
Hoewel de verleiding groot is om te blijven, besluiten we om verder te zeilen. Eerst met het plan om Egypte te bezoeken, maar daar zien we later van af, omdat we het (’s nachts) veel te koud vinden om zo ver te varen. 

Op 15 januari steken we over naar Malta, we worden uitgezwaaid door Christophe, onze Franse kennis. Een strakblauwe lucht en net genoeg wind om de 55 mijl grotendeels zeilend af te leggen. We kruisen de scheepvaartroute tussen het Suezkanaal en Gibraltar. We hebben enkele ‘close encounters’ en tellen het aantal containers op de grootste containerschepen: we komen op een schatting van 12.000 containers per schip! Hoeveel smartphones, reserveonderdelen, kleding en andere spullen van Aziatische makelij kun je daar wel niet in kwijt?!

In het laatste daglicht varen we de haven van Valletta binnen. Op 10 en later op 1 mijl afstand van de kust melden we ons keurig aan en we krijgen toestemming om naar de jachthaven ‘Grand Harbour Marina’ te varen. Wat een indrukwekkend panorama van zandgele muren, forten en gestapelde oude huizen! Later zullen we lezen over de talrijke aanvallen van piraten, Turken, Arabieren, Italianen (in de Tweede Wereldoorlog) en de heldhaftige verhalen over al dan niet geslaagde verdediging. We meren af op één van de mooiste en oudste plekken, in het stadsdeel Birgu. Op één van onze zwerftochten door dit stadsdeel worden we uitgenodigd om een kijkje te nemen in een huis van 1.000 jaar oud dat door de eigenaar minutieus gerestaureerd wordt. Hij toont ons de put waar men het regenwater uit de winter opsloeg om ’s zomers van te leven. Vaak gooide men er een aal (paling) in om het water in beweging te houden om te voorkomen dat het door stilstand zou bederven.

Dagelijks nemen we een pontje naar de stad Valletta en we bezoeken onder andere het War Museum waar vooral de verhalen van WOII veel indruk op ons maken. Malta is tot 1964 een Britse kolonie geweest en Engels is er tot ons genoegen de tweede taal. Dat ze net als de Britten nog steeds links rijden is even wennen, maar we hebben het overleefd.

Een absoluut hoogtepunt is ons bezoek aan het Hypogeum; een ondergrondse begraafkelder van 5 duizend jaar oud waar bij de ontdekking in 1904 7.000 skeletten gevonden zijn. Vooraf lezen we in de Lonely Planet dat slechts 10 bezoekers per uur worden toegelaten en dat reserveren dus noodzakelijk is. Vanwege het laagseizoen is het makkelijk voor ons om kaartjes voor de volgende dag te bemachtigen. Het blijkt dat we dat uur de enigen zijn en tijdens deze privé rondleiding staan we sprakeloos van het vernuft en het vakmanschap waarmee de gangen en kamers (waar overigens gelukkig geen menselijke resten meer in liggen) in drie verdiepingen in de massieve rots zijn uitgehouwen. De deuropeningen en plafonds zijn zo gevormd dat het lijkt alsof ze uit pilaren en horizontale dragers bestaan, maar dat is gezichtsbedrog. Alles is massief en is dus eigenlijk een replica van hoe de tempels er bovengronds uit zagen.

Het achterland van Malta is niet bijzonder mooi maar wat opvalt zijn de vele oude steden met oude citadellen, forten en kerken op dit kleine eiland. De bebouwing is geheel geconcentreerd in en rond deze steden, waardoor de rest van het landschap mooi landelijk en groen is. Na een week maken we een kort vaartochtje naar het buureiland Gozo; daarover volgende keer meer.