La Palma; bananeneiland

Tijdens ons verblijf op la Palma stuiten we regelmatig op bananenplantages. Met name aan de westkust staan de dalen en hellingen vol met deze groene fruitbomen. Het is zeker geen arbeidsintensieve teelt; we zien nooit iemand onderhoud doen, oogsten of bananen afvoeren. Blijkbaar is het geen oogsttijd en hebben de bomen en vruchten weinig aandacht nodig. Wel zijn alle plantages geïrrigeerd. Onze interesse is gewekt en we bezoeken in Tazacorte een heus bananenmuseum. De ambiance is prachtig: midden in een plantage, in een sfeervol oud huis uit begin vorige eeuw. Het museum geeft heel veel (schriftelijke) informatie en hier en daar staat een machine of werktuig. Er staan vooral heel veel spuiten om pesticiden (gif) op de bananentrossen aan te brengen. We leren dat de meeste plantages in eigendom zijn van buitenlandse eigenaren, dat het inderdaad weinig werk vraagt (één beweging met een mes en je hebt 100 banaantjes) en dat de oogst tegenwoordig in gekoelde schepen naar de Europese markt gaat. Uiteraard krijgen we antwoord op de belangrijkste vraag: waarom zijn bananen krom. Nou? Omdat ze ondersteboven hangen en naar boven naar het licht groeien. La Palma is de grootste producent van de Canaries; vorig jaar was de productie ruim 180 ton. Wat ons betreft dopen we La Palma om tot El Plátano (De banaan).

 

Recept bananenpannenkoeken

Bananen zijn populair bij sporters; veel koolhydraten en snel weg te werken net vóór een duurloop. Ook voor zeilers is het favoriet fruit; overal te koop, redelijk goed te bewaren en ook bij lichte zeeziekte goed te verteren. Wij maken er graag pannenkoekjes van volgens een recept van onze dochter Tessa. Heel handig en voedzaam voor op zee als het brood op is.

Prak een banaan

Voeg 1 ei en 1 eetlepel havermout toe

Meng door elkaar, giet in koekenpan met beetje olie en laat op laag vuur gaar worden, liefst met een deksel erop.

Serveer met vers fruit, poedersuiker of stroop. Eet smakelijk!

(En dan te bedenken dat ik mijn hele leven geen banaan lustte…..)

Sporten met uitzicht

Zondagochtend 6 december, ik ben al om half negen wakker en hoor geen wind door de mast fluiten. Snel mijn bed uit, sportkleding aan en ik wandel zachtjes over de steiger naar de uitgang van de haven, het is nog stil op alle boten. Na 5 minuten loop ik het strand op, de zon schijnt op mijn rug en het is eb. Heerlijk ren ik langs de vloedlijn naar het westen waar na 1,5 km het eerste obstakel staat; grillig geërodeerde rotsen op het strand. Alleen bij echt laag water kan ik erlangs, nu nog niet. Gelukkig zit er een kruipruimte onder de rotsmuur door, ik wurm mij er doorheen, het is als een geboortekanaal, denk ik, voelde dat ook zo? Herboren jog ik verder over het strand. Het is hier nog stiller. Ik mompel “bom dia” tegen een oude visser. Genietend van de prachtige rotsen en de branding net ontwijkend loop ik verder. Soms is het slootje springen om droge schoenen te houden om de golven heen totdat er weer een echt obstakel staat. Een Franse hardloper stopt en wijst op zijn horloge, “deux heures”, kennelijk is het water nog niet laag genoeg. Eigenwijs als ik ben kijk ik om het hoekje en zie dat ik nu rechtop lopend door een grot mijn weg vervolgen kan. Deze afmetingen zouden bij een bevalling veel handiger zijn, denk ik nog. Ik loop over Prahia de Vau maar hier stopt mijn route toch echt. Ik doe in het droge zand wat push ups, triceps dips en planking en keer om. De lucht is nu wat betrokken en ik staar over de Atlantische oceaan. Ik mijmer over ons aanstaande vertrek met de 13,5 meter lange zeilboot de grote oceaan op. Onze eerst lange tocht met de nieuwe boot, spannend. En op deze boot zeilend kan ik wel wat extra armspierkracht gebruiken. We verwachten er 4 of 5 dagen over te doen om in Lanzarote aan te komen. Ik haal de Franse hardloper in en groet vriendelijk “Bonjour, allez”, hij haakt aan, en beëindig mijn 8 km loopje voor het kleine winkeltje bij de pier. De eigenaar kent me al, ik koop broodjes en sinaasappels, “obrigada, ciao” en dribbel naar de boot. Geert is al wakker, we drinken samen een geurend kopje koffie in de zon op het achterdek. Wat een heerlijk nieuw leven ben ik toch begonnen!